Uzak diyarlarda yemyeşil ormanlarla kaplı, güneşin parlak bir nehir gibi dallar arasında süzüldüğü, kuşların cıvıl cıvıl şarkılar söylediği büyülü bir vadi vardı. Bu vadinin ortasında, göğe doğru yükselen görkemli bir ağaç bulunuyordu. Bu ağacın adı Bilgelik Ağacı idi. Söylenene göre, ağaç her 100 yılda bir yalnızca bir hayvana bilmece sorar ve doğru cevabı veren kişiye sonsuz bilgi armağan ederdi. Ancak bu bilmeceyi çözmek o kadar zordu ki, bugüne kadar hiçbir hayvan başaramamıştı.Bu ormanda, meraklı ve cesur bir tavşan yaşardı. Diğer hayvanlardan daha küçük ve daha zayıf olan bu tavşanın adı Kıvrık’tı. Küçük olmasına rağmen, zekası ve merakıyla ormanda herkesin dikkatini çekerdi. Kıvrık, her gün ormanda dolaşır, yeni şeyler keşfeder ve bitkilerin, hayvanların, hatta rüzgarın bile sırlarını çözmeye çalışırdı.
Kıvrık, diğer hayvanların hayranlıkla baktığı Bilgelik Ağacı’na gitmeyi hep hayal ederdi. Ancak herkes ona, “O ağaca gitmek kolay değil! Oraya ulaşan bile bilmecesini çözemez,” derdi.Bir gün, yaşlı kaplumbağa Mehmet, Kıvrık’ın yanına geldi ve ona şöyle dedi:“Senin gibi meraklı ve zeki bir tavşan, Bilgelik Ağacı’nı ziyaret etmeli.
Oradaki bilmeceleri çözersen, yalnızca kendin için değil, tüm orman için büyük bir değişim başlatabilirsin.”Bu sözler Kıvrık’ın yüreğinde bir kıvılcım yaktı. “Denemeden bilemem, değil mi Mehmet Amca? Gidip bilmeceleri çözmeye çalışacağım,” dedi.
Bilgelik Ağacı’na giden yol tehlikelerle doluydu. Kıvrık, cesaretini toplayarak yola çıktı. İlk durak, ormanın en yoğun çalılarla kaplı bölgesiydi. Dikenler her yerdeydi ve Kıvrık’ın ince derisine zarar veriyordu. Ama o yılmadan yol aradı ve bir çalının altında bir tünel keşfetti. “Küçük olmanın faydası bu işte,” dedi kendi kendine ve tünelden geçerek yoluna devam etti.Tünelin sonunda büyük bir dere vardı. Su, taşlar arasında köpürerek akıyordu. Bu dereyi geçmek, Kıvrık için zorlu bir görevdi. Taşların üzerinden zıplayarak karşıya geçmeye çalıştı, ama bir taş kaygan olduğu için neredeyse düşüyordu. Neyse ki, dengesini toparladı ve dikkatle atlayarak karşıya geçti.
Dereden sonra karşısına karanlık bir mağara çıktı. Mağaranın ağzında, sanki rüzgar bile korkuyormuş gibi sessizlik hâkimdi. Kıvrık içeri girmeden önce kısa bir süre tereddüt etti. Ama sonra kendi kendine, “Eğer cesaret etmezsem, hayallerime asla ulaşamam,” dedi.Mağara içi zifiri karanlıktı ve yalnızca su damlalarının sesi yankılanıyordu. Kıvrık dikkatlice ilerlerken bir duvarda parlayan yazılar gördü. Yazılar şöyle diyordu:“En karanlık yerden geçmek için ışığını bul.”Kıvrık önce anlamadı. Ama sonra çantasındaki küçük aynayı hatırladı. Aynayı çıkarıp dışarıdan gelen azıcık ışığı mağaranın içine yansıttı. Bu ışık, mağaradaki küçük bir açıklığı gösterdi. Kıvrık bu açıklıktan dışarı çıktı ve nihayet Bilgelik Ağacı’nın bulunduğu alana ulaştı.
Bilgelik Ağacı, Kıvrık’ın şimdiye kadar gördüğü en görkemli şeydi. Gövdesi altın gibi parlıyor, dallarından sarkan yapraklar ışıldıyordu. Kıvrık yaklaştığında, yapraklardan ince bir ses duyuldu:“Cesur tavşan, buraya kadar gelebilmen büyük bir başarı. Ancak bilmelisin ki, benim bilgeliğime ulaşmak kolay değildir. Sana üç bilmece soracağım. Eğer hepsini çözersen, tüm orman için sonsuz bilgiyi kazanacaksın. Ama çözemezsen, burada kalmak zorunda kalırsın. Kabul ediyor musun?”Kıvrık derin bir nefes aldı ve başını salladı. “Evet, kabul ediyorum,” dedi.
Bilgelik Ağacı’nın sesi yankılandı:“Bir anne, dört çocuk, on altı torun. Hepimiz bir evde yaşıyoruz. Ben kimim?”Kıvrık önce ne olduğunu anlayamadı. Düşünmeye başladı: “Bir evde yaşayan bir aile mi? Ama bu kadar basit olamaz.” Başını kaldırıp ağacın dallarına baktı. Yaprakların mevsimlere göre değiştiğini hatırladı. Birden aklına bir şey geldi ve heyecanla bağırdı:“Bir yıl! Anne yıl, dört çocuk mevsimler, on altı torun ise her mevsimdeki haftalar!”Bilgelik Ağacı’nın yaprakları mutlu bir şekilde hışırdadı. “Doğru! Ama daha iki bilmece var,” dedi.
Ağaç bu kez daha derin bir sesle konuştu:“Ben herkesin görebildiği ama kimsenin dokunamadığı bir şeyim. Ben neyim?”Bu bilmece, Kıvrık için daha zor görünüyordu. Kafasını kaşıdı ve etrafına baktı. Gölgelere mi benziyordu? Ama gölgeler dokunulabilirdi. Biraz düşündükten sonra gökyüzüne baktı. Güneş parlıyordu, ama dokunulamıyordu. Sonra cevabı buldu:“Ben ışığım! Herkes beni görebilir ama kimse bana dokunamaz!”Ağaç bir kez daha memnuniyetle yapraklarını salladı. “Doğru! Şimdi son bilmecemi soruyorum,” dedi.
Bu kez ağaç sessizleşti, sonra yavaşça konuştu:“Ben olmadan öğrenmek imkânsızdır. Ben neyim?”Kıvrık, bu kez hiç tereddüt etmeden cevap verdi:“Merak! İnsanlar ve hayvanlar, merak etmedikçe öğrenemez!”Bilgelik Ağacı’nın dalları bu kez coşkuyla sallandı. “Üç bilmeceyi de doğru bildin, cesur tavşan. Sen yalnızca kendin için değil, tüm orman için bilgeliği hak ettin.”Bilginin PaylaşılmasıAğaç, Kıvrık’a sihirli bir yaprak verdi. Bu yaprak, ormanın sırlarını, hayvanların ihtiyaçlarını ve doğanın dengelerini açıklayan bilgilere sahipti. Kıvrık, bu bilgileri yalnızca kendisi için kullanmadı. Ormandaki hayvanlara yardım etmek için bilgilerini paylaştı.Bir gün, su sıkıntısı çeken çakallar için yeni bir su kaynağı buldu. Başka bir gün, göç eden kuşlar için güvenli rotalar önerdi. Kıvrık’ın bilgeliği ormanda yayıldıkça, herkes onun ne kadar cesur, meraklı ve paylaşımcı bir tavşan olduğunu konuşmaya başladı.
Artık ormanda herkes ona Bilgin Tavşan diyordu. Ama Kıvrık, öğrendikçe daha çok merak ediyor ve ormanın sırlarını çözmek için yeni yollar keşfediyordu. Bilgelik Ağacı ise onun cesaretini ve azmini anlatmaya devam ediyordu.
Bir gün, Kıvrık diğer genç hayvanlara şöyle dedi:“Bilgiye ulaşmanın ilk adımı cesaret, ikinci adımı ise meraktır. Eğer bu ikisine sahipseniz, hiçbir bilmece sizi durduramaz.”
Ormandaki tüm hayvanlar onun bu sözlerini hatırladı ve merakın ve bilginin önemini öğrendi.
Sonuç:
Bilgin Tavşan, herkese bilginin paylaşarak çoğaldığını ve merakın insanı (ya da bir tavşanı!) her zaman ileri götürdüğünü öğretti. O, sadece bir bilmeceyi çözmekle kalmadı, öğrendikleriyle tüm ormanı daha güzel bir yer haline getirdi.Ve Bilgelik Ağacı’nın yaprakları, bu hikayeyi anlatmak için hâlâ fısıldar durur.
—Bu masal, çocuklara merak etmenin, öğrenmenin ve bilgiyi paylaşmanın ne kadar önemli olduğunu öğretmek için yazıldı. Umarım beğenirsiniz!
Bilgin Tavşan ve Bilgelik Ağacı